ساختار سمعک

میکروفون گیرنده صدا در سمعک است. میکروفون سمعک، صدا را از محیط گرفته و آن را تبدیل به امواج الکتریکی می کند تا امپلی فایر و پردازنده های دیجیتالی امکان انجام تغییرات لازم را داشته باشند. در ابتدا و به ویژه در سمعک های آنالوگ برای دریافت صدا در سمعک فقط از یک میکروفون استفاده می شد اما امروزه در بیشتر انواع سمعک ها به ویژه در انواع پشت گوشی هوشمند از دو میکروفون استفاده می شود.

میکروفون دوم، کمک های مختلفی در سمعک می کند. ایجاد امکان شنیدن صدای پشت سر، ایجاد امکان محاسبه میزان سر و صدای محیطی و در نتیجه تغییر جهت دریافت صدا توسط میکروفون ها به وسیله سیستم رایانه پردازنده در بُرد سمعک تعبیه شده و امکان ایجاد آرایش های مختلف دریافت صدا موارد بسیار مهمی هستند که در سمعک های دارای دو میکروفون، بسیار به درک صدا برای کاربر سمعک کمک می کنند. کارخانه های تولید قطعات سمعک، میکروفون های مختلف با توانایی ها و محدوده های فرکانسی متفاوت تولید می کنند تا سمعک های مختلف با کارایی متفاوت برای افراد با کم شنوایی های منحصر به فرد ساخته و امکان تنظیم داشته باشند. این یکی از دلایلی است که باید برای تهیه سمعک از شنوایی شناس (ادیولوژیست) به عنوان یک فرد دارای تحصیلات اکادمیک در زمینه تجویز و تنظیم سمعک و وسایل کمک شنیداری، کمک گرفت. محاسبه قابلیت های سمعک با توجه به نیاز های شنیداری کاربر و شکل و میزان کاهش شنوایی وی و انتخاب سمعکی که میکروفون یا میکروفون های مناسبی برای دریافت داشته باشد از توانایی های شنوایی شناسان است. سمعک های نامرئی داخل گوشی به دلیل کوچک بودن امکان بهره گیری از دو میکروفون را ندارند بنابراین قابلیت هایی که سمعک های دو میکروفون دار در افزایش وضوح گفتار و کاهش نویز و سر و صدای محیط ایجاد می کنند را از دست می دهند. در نتیجه فقط شنوایی شناس خبره می تواند با توجه به وضعیت شنوایی به فرد کم شنوا بگوید که می تواند بدون نگرانی از سمعک نامرئی استفاده کند یا خیر. این به این معنی است که انتخاب سایز سمعک همیشه به دلخواه کاربر سمعک نمی تواند باشد.

با توجه به نقشه الکترونیکی سمعک، قطعه بعدی در ساختار سمعک، آمپلی فایر یا تقویت کننده است که امواج الکتریکی را از میکروفون سمعک دریافت کرده و تقویت می کند. اما این موضوع نیز بیشتر مربوط به سمعک های آنالوگ بوده و در سمعک های دیجیتال و هوشمند تغییرات دیگری نیز اعمال می گردد. یک مدار، امواج را به حالت دیجیتال (همان صفر و یک کامپیوتری معروف) تبدیل می کند تا امکان خوانده شدن آن ها توسط پردازنده دیجیتال و سپس انجام اصلاحات لازم توسط پروسسورهای کامپیوتری بر روی امواج وجود داشته باشد تا مناسب ترین صدا برای فرد کم شنوا تقویت شود. تمام محاسبات لازم و امکانات سخت افزاری کامپیوتری سمعک در همین نقطه قرار دارد. شنوایی شناس از طریق نرم افزار، تغییرات لازم برای بهتر شنیدن را در همین منطقه اعمال می کند. کیفیت ریز تراشه های به کار گرفته شده در این بخش عملا کیفیت صدای دریافتی توسط کاربر سمعک را تعیین می کند. تعداد کانال و باند سمعک را قابلیت های همین قسمت تعین کرده و امکان پذیر می سازد. امکانات وایرلس و هر قابلیت سمعک در اصل به همین منطقه مربوط است. به همین دلیل تنها قطعه غیر قابل تعمیر و تعویض سمعک همین قطعه است. تقریبا بیش از هفتاد درصد هزینه سمعک مربوط به بُرد سمعک است که شامل امپلی فایر و پردازنده های دیجیتال آن است. در مرحله بعد سیگنال پردازش شده دوباره به امواج الکتریکی تبدیل شده و به رسیور سمعک فرستاده می شوند.

رسیور سمعک بیرونی ترین قطعه سمعک و تولید کننده صدای خروجی سمعک است. در واقع رسیور امواج الکتریکی را دوباره به صدا تبدیل می کند. درست برعکس عملکرد میکروفون. بنابراین رسیور به ویژه در سمعک های داخل گوشی بیشترین تماس با جرم گوش را داشته و بیشترین میزان خرابی سمعک مربوط به این قطعه می باشد. رسیور سمعک نیز مانند میکروفون در سایزهای مختلف و با قابلیت های مختلف ساخته می شوند. رسیور ها بر اساس نوع، مدل، قدرت و سایز سمعک شکل ها و سایز های مختلفی دارند.