سمعک جیبی

سمعک های جیبی از جمله سمعک های پر استفاده در سالیان نه چندان دور بودند که امروزه تجویز آن ها، آن چنان مرسوم نیست. سمعک های جیبی تشکیل شده اند از میکروفون و تقویت کننده ای که درون محفظه ای نصب شده و بر روی لباس فرد قرار می گیرد. رسیور سمعک های جیبی توسط سیمی به سمعک متصل شده و به وسیله قالب در گوش فرد کم شنوا قرار می گیرد. در گذشته برای پوشش دادن کم شنوایی های شدید از این نوع سمعک ها استفاده می شد.

از مزایای این سمعک ها می توان به تقویت مناسب آن ها برای کم شنوایی های شدید اشاره کرد. سمعک های جیبی اولین سمعک هایی بودند که قابلیت تجویز دو گوشی را داشتند و از این نظر انقلابی در تجویز سمعک به شمار می رفتند، اما به علت مشترک بودن میکروفون و تقویت کننده در سمعک های جیبی برای دو گوش، عملا تجویز دو گوشی واقعی امکان پذیر نبود و در صورت کم شنوایی دو طرفه برای آسیب نرساندن به گوش بهتر فرد کم شنوا، نتظیمات بر اساس گوش بهتر اعمال می شد.

سمعک های جیبی معایبی هم داشتند که از جمله آن ها نویز ناشی از لباس بود. به علت تماس میکروفون سمعک جیبی با لباس فرد کم شنوا، صدای ناشی از این برخورد نیز تقویت می شد که خوشایند کاربر سمعک نبود. همچنین سمعک های جیبی از پهنای فرکانسی زیادی برخوردار نبودند و حداکثر تا فرکانس 4000 هرتز را پوشش می دادند. امکان قطعی سیم سمعک نیز از دیگر معایب سمعک های جیبی بود. دو نوع سیم در ساختار سمعک های جیبی به کار می رفت، سیم Y  شکل یا سیم V شکل. اگر از سیم  V شکل استفاده می شد قطعی سیم ممکن بود فقط در یک سیم رخ دهد و صدای سمعک در گوش دیگر قطع نمی شد اما در صورت به کار بردن سیم Y شکل در سمعک جیبی در صورت بروز قطعی در سیم صدای سمعک در هر دو گوش قطع می شد.

هنوز هم ممکن است بعضی افراد به دلیل راحتی استفاده از سمعک های جیبی برای سالمندان و کودکان، این نوع سمعک را به سایر مدل ها ترجیح دهند.