سمعک دیجیتال
این دسته از سمعک ها که از اواخر دهه 1980 میلادی وارد بازار شدند، سیگنال ورودی را قبل از اعمال تقویت، دیجیتاله کرده و حداقل با سه ویژگی از سمعک های قابل برنامه ریزی قابل تمایز می باشند: 1-در سمعک های دیجیتالی، سیگنال ورودی، دیجیتالی می شود. 2-در سمعک های دیجیتالی، از مدار پردازش سیگنال دیجیتالی (تراشه DSP) استفاده می شود. 3-سمعک های دیجیتالی را می توان طوری طراحی نمود که تصمیم گیرنده باشند.
بنابراین سمعک دیجیتال نوعی کامپیوتر قابل حمل است. از آنجایی که در سمعک دیجیتال از پردازش دیجیتالی سیگنال به عنوان نوعی تکنیک نمونه گیری استفاده می شود، دیگر به بخش های سخت افزاری موجود در سمعک های مرسوم (مثل ترانزیستور، مقاومت، خازن و دیود) نیازی نیست. سمعک های دیجیتال شایع ترین نوع سمعک های مورد استفاده در سراسر دنیا هستند که هر روز، پیشرفته تر شده و امکانات بیشتری را در اختیار کاربران قرار می دهند.
مزیت اصلی سیستم DSP، امکان طراحی و توسعه یک وسیله صرفا نرم افزاری، در جهت تطبیق با نیازهای فرد کم شنواست. در کل، DSP امکان بهبود شیوه های رفع مشکل نویز زمینه و فیدبک، انعطاف پذیری بیشتر در کنترل پاسخ و مشخصات عملکرد، ثبات عملکرد، قابلیت نمونه گیری سریع، حذف کنترل های مکانیکی و بهبود کنترل فیلترها را در سمعک دیجیتال فراهم می نماید.
اگرچه فواید تئوریک فراوانی برای سمعک های پردازش سیگنال دیجیتالی واقعی برشمرده شده، اما موانع بسیاری برای کاربرد عملی آن ها در سمعک دیجیتال وجود دارد که در زیر به برخی از آن ها اشاره شده است:
1- نیاز به فضای بزرگ
2- عمر کوتاه باتری که ناشی از کاربرد شدت جریان بالاست.
3- هزینه بالا برای ساخت قطعات کوچکتر.
4- عدم شناخت کافی از نحوه پردازش سیگنال در سیستم شنوایی آسیب دیده.
به هرحال گسترش روزافزون انواع سمعک های دیجیتال نشانگر پیشرفت های صورت گرفته از لحاظ سخت افزاری و نرم افزاری در این حیطه می باشد که هدف نهایی آن برآوردن هرچه بهتر و بیشتر نیازهای شنیداری افراد دچار اختلال شنوایی است.