سمعک داخل گوشی
با به وجود آمدن باتری های zinc-air حجم باتری های مورد استفاده در سمعک ها به نصف رسید و این امکان فراهم شد تا سمعک ها در سایز های کوچکتر از جمله داخل گوشی ساخته شوند. سمعک های داخل گوشی مانند دیگر سمعک ها از میکروفون، پردازشگر صدا و رسیور تشکیل شده اند با این تفاوت که تمام این قطعات در فضای بسیار کوچک به کار رفته است. سمعک های داخل گوشی معمولا از روی قالب گوش خود فرد بیمار ساخته می شوند و از این نظر برای استفاده توسط بیمار راحت هستند.
سمعک های داخل گوشی دارای مزایای متعددی بودند که از جمله آن ها می توان به موارد زیر اشاره کرد:
جنبه زیبایی و دیده نشدن سمعک، در معرض باد نبودن، کاهش فیدبک، راحتی در گذاشتن و برداشتن سمعک، بهبود مکان یابی، عدم نیاز به ولوم کنترل، استفاده راحت تر از تلفن و هدفون، استفاده حین خواب، افزایش بهره و خروجی سمعک.
البته این سمعک ها عاری از عیب هم نیستند و از مهم ترین معایب سمعک های داخل گوشی می توان به ایجاد اثر ناخوشایند انسداد و پیچش صدای کاربر سمعک در گوش خود اشاره کرد. سمعک های داخل گوشی نیاز به مراقبت بیشتری نسبت به سایر سمعک ها دارند و احتمال گم شدن آن ها بالاست. این موارد هنگام تجویز سمعک داخل گوشی برای سالمندان و در بعضی موارد نادر کودکان حائز اهمیت است. در سال های اخیر سمعک های داخل گوشی برای کم شنوایی های شدید کارایی نداشتند اما امروزه مدل های قوی تر از سمعک های داخل گوشی در دسترس است که توانایی پوشاندن کم شنوایی های شدید را هم داراست.
انواع مختلفی از سمعک های داخل گوشی در دسترس است. سمعک های داخل گوشی را می توان به 3 گروه اصلی طبقه بندی کرد.
سمعک های (ITC (in the canal یا (ITE (in the ear که بزرگترین سمعک های داخل گوشی هستند و کاملا جلوی مجرای گوش را پر می کنند. این سمعک ها تقویت بیشتری نسبت به دیگر سمعک های داخل گوشی دارند.
سمعک های (CIC (completely in the canal که کوچکتر از مدل ITE هستند و تا ابتدای مجرای گوش را می پوشانند.